Is er sprake van een verandering op de Nederlandse scholen wat betreft het plaatsingbeleid van tweelingen in de klas?
Misschien is het nog te vroeg om dit zo te stellen, maar deze twee positieve ervaringen wil ik graag met jullie delen. Het kan ook jullie ervaring worden.
Moeder 1:
“Twee jaar geleden heb je ons geholpen bij de vraag ten aanzien van samen of apart naar groep 1 (een eeneiige jongenstweeling). Ik wil je nu graag laten weten hoe het verder is verlopen. De school was destijds heel huiverig voor samen, maar durfde het uiteindelijk aan om ze samen te laten beginnen, ‘op onze verantwoordelijkheid’. En dat als het voor de leerkrachten of andere kinderen niet goed zou zijn, dan zouden ze met de herfstvakantie alsnog gescheiden worden. Veel angst dus bij de school; onervarenheid met samen in de klas en angst voor precedent werking. Maar wel uiteindelijk de keuze die wij wilden. Het is super verlopen, samen in de klas. Ze hebben steun aan elkaar, al zoeken ze elkaar amper op. De leerkrachten vinden het geweldig en noemen het ook leerzaam voor andere kinderen hoe je met elkaar om kunt gaan.
Dit was twee jaar geleden. Nu was de vraag: hoe naar groep 3? We zien dat ze – zonder dat mensen het door hebben – toch echt steun aan elkaar hebben, terwijl ze heel erg hun eigen gang gaan. Als we het de jongens zelf vragen zeggen ze (los van elkaar gevraagd) SAMEN! Nog liever dan met vriendjes naar een volgende klas. Met school hebben we gedeeld dat dat ook de lijn is vanuit onderzoek is: samen, tenzij ze zelf anders willen of ze elkaar in de weg zitten.
Het beleid van school is in principe nog steeds apart plaatsen. De leerkracht gaf ons aan dat ze ook zag dat ze steun aan elkaar hebben. En dat ze zich tijdens de afgelopen twee jaar heel erg ontwikkeld hebben, echt eigen individuen. De leerkracht heeft het met de directeur besproken. En die heeft haar vrijheid te geven om met ons te regelen en te kiezen wat wij denken dat goed is.
Dus onze jongens gaan –hoera- volgend jaar samen naar groep 3. Weer een nieuwe ervaring voor school. Hun leerkracht zei: naar welke klas ze samen ook gaan, ik zou als leerkracht blij zijn met deze twee jongens die echt nooit samen ruzie hebben! De school is een ervaring rijker en wij zijn alleen maar heel erg blij”.
Opvallend is dat het besluit van samen ‘op verantwoordelijkheid van de ouders’ is genomen. Dit duidt op de angst die bij scholen leeft, alsof je met een tweeling in de klas een kudde olifanten binnen haalt. Nu zijn er inderdaad tweelingen die van zichzelf druk zijn en samen nog drukker (het bekende Tweeling Escalatie Syndroom, zie artikel op deze site). Dit is echter een minderheid. En als dat het geval is, is het een goede reden tot spitsen, na de kinderen goed voorbereid te hebben en enkele andere maatregelingen. In de meeeste gevallen is het samen beginnen beter. Zo voelde dit ook voor moeder 2 (een jongen/meisje tweeling, 4 jaar):
“Ik was erg bezorgd over de start op school omdat de directie hen aanvankelijk wilde splitsen. Dit was hun beleid. Bij de rondleiding in school, ging de tweeling hun eigen gang en concludeerde de directeur dat ze dus best apart konden! Ik had echter informatie meegenomen en ik heb hem zo goed mogelijk proberen te vertellen hoe onze tweeling is (zelfstandig maar ook graag bij elkaar in de buurt). Hij wilde er nog over nadenken, dus voor het tweede gesprek ging ik met lood in mijn schoenen naar de school. Maar hij gaf aan om er open voor te staan het beleid te herzien en ze mogen samen in de klas starten. We zijn zo blij en trots”.
Tweelingouders en drielingouders: jullie kunnen dus echt het verschil maken. Praat vanuit je hart over je meerling, neem info mee en vraag desnoods hulp. Samen met de NVOM zet ik me in voor een flexibel beleid op scholen waarbij er goed gekeken wordt naar de behoeftes van elk tweelingpaar apart. Jullie stem is daarbij doorslaggevend.
