Eeneiige tweelingen gedragen zich soms op een manier die makkelijk verkeerd begrepen wordt. Wat sommigen misschien interpreteren als de show stelen (Jorge), is voor William gewoon een kans om te luisteren en te leren”.

Dit is een quote uit het nieuwste boek van Nancy Segal, Accidental Brothers. Hierin beschrijft ze het verhaal over de verwisselde tweelingjongens in Colombia. Er werden tegelijkertijd in een overvol ziekenhuis in Bogotá twee eeneeige tweelingparen geboren. Daarvan werden er twee met elkaar verwisseld, waardoor de vier jongens als twee-eiige tweelingparen opgroeiden. Of te wel: ze groeiden met een broer op die geen familie van hen was. En de ouders voedden een kind op dat niet van hen was. De fout werd ontdekt toen ze 25 jaar waren. Over dit zeer interessante boek schrijf ik binnenkort meer, maar ik wil nu even stilstaan bij deze quote.

HET ZOEKEN NAAR EEN EVENWICHT

Met deze beschrijving geeft Segal een situatie aan die ik ook vaak bij eeneiige tweelingen observeer. De tweeling zoekt naar een evenwicht in hun relatie waardoor eentje een stapje terug doet, vaak onbewust en zonder dit als negatief te ervaren. Een volwassen tweelingvrouw zei eens tegen mij: “Mijn zus en ik zijn beide enorme praters. Als we samen ergens zijn, laat ik haar aan het woord, want als we allebei zouden praten, zou niemand iets opvangen. Ook zijn we beiden dominant. Ook dat gaat moeilijk samen. Dus doe ik een stapje terug. Daar heb ik geen moeite mee. In andere situaties komt mijn dominante kant heus wel naar voren, ha ha ha”.

Vaak denken ouders of een juf/meester, dat het ene kind overheerst wordt, maar het is belangrijk om te checken of het betreffende kind er onderlijdt en of het niet veel meer een soort overeengekomen manier van omgang met elkaar is. Een tweeling beweeegt zich namelijk altijd samen in één richting. Het zoekt een evenwicht, als een pendule van een klok die alleen rustig heen en weer kan bewegen als hij recht hangt. Tweelingen vinden het, in de meeste gevallen, akelig om voortdurend te strijden en om dit te voorkomen zoeken ze een manier van samenzijn waarbij eentje het voortouw neemt en de ander volgt.

Een moeder legde me eens deze situatie voor:

“Ik maak me zorgen om mijn ene tweelingdochter. De meisjes zijn 6 jaar. Vorig jaar zaten ze in aparte klassen. Toen was ze heel autonoom en liet ze haar zus echt niet alles bepalen. Nu zitten ze samen en ik merk hoe ze vaak meegaat in wat haar zus wil. Hoe krijg ik haar uit die ‘comfortzone’?”

Het meisje had al in dat jaar haar autonome kant laten zien. De situatie was echter nu veranderd, de meisjes brachten nu meer tijd samen door en waren tot een bepaald patroon gekomen. Zolang de wat stillere, passievere tweeling niet aantoont ontevreden of ongelukkig te zijn met de situatie, is er niets aan de hand. Het wordt anders als het kind protesteert en het gedrag van zijn tweelingzus/broer als dominant ervaart. Dan is het wel goed om tussen beide te komen en bijvoorbeeld te zorgen dat de meisjes vaker apart van elkaar ervaringen opdoen door bijvoorbeeld regelmatig alleen bij een vriendinnetje te spelen.

Maar dat is niet altijd nodig! Bovendien veranderen deze patronen vaak ook vanzelf. Opeens wordt de stillere de aanvoerder en de ander de volger. Dit zie je soms al tijdens de jeugdjaren of in de puberteit. En soms nog later.

Nico, 23 jaar: “Ik was altijd de volger. We hadden een fijne jeugd, maar aan het eind van de middelbare school had ik een ontevreden gevoel over mezelf, alsof ik de mindere was. Ja, ik had echt een minderwaardigheidsgevoel. Ik besloot toen om in het buitenland te gaan studeren. Het was een hele stap voor me, maar het heeft me veel opgeleverd. Ik ontdekte dat ik ook een leider ben, net als mijn tweelingbroer. In mijn nieuwe groep vrienden gebeurde dat vanzelf. Toen ik na 4 jaar terugkwam, was ik een zeker iemand geworden. De relatie met mijn tweelingbroer is nu evenwichtig”.

Literatuur: Accidental Brothers, dr. Nancy Segal, St. Martin’s Press, 2018