Beste Coks
We hebben een tweeling die binnenkort 5 jaar worden, een jongen-meisje. Ze zijn met 25,5 weken geboren, het was heel spannend of ze het überhaupt zouden overleven en uiteindelijk heeft vooral ons dochtertje het heel zwaar gehad. Ons zoontje had een veel beter geboortegewicht, en zodra er een complicatie optrad was dat met medicatie of extra monitoring te verhelpen. Hij is met drie maanden naar huis gegaan. Zij met 5 maanden. Ze is pas met 22 maanden gaan lopen en heeft ook nog op een revalidatie groepje gezeten. Zij had erg veel moeite met afscheid nemen en ook met de voorschool daarna, waar ze samen met haar broertje zat, was ze elke keer intens verdrietig als ik wegging. Ik was dan ook totaal verast dat zij zonder huilen naar school ging, ze ging (en gaat) met plezier. Naar mijn idee omdat ze ook die steun en aanwezigheid van haar broer heeft. Wij hebben destijds voor deze school gekozen omdat ze de keuze wel/niet bij elkaar totaal aan ons overlieten. Ze zijn nu bijna vijf en begin dit jaar gestart op deze school in een 1/2 klas. Ik kreeg echter al in de tweede week te horen van de juf die ze destijds hadden (ze hebben twee juffen, ondertussen twee andere dan aan het begin van het jaar) dat het beter was geweest als ze apart in de klas hadden gezeten omdat ze veel met elkaar bezig zijn en elkaar kopiëren. Zij wacht op wat hij gaat doen en kiest dan vervolgens hetzelfde. De juffen zijn direct begonnen met stimuleren van dingen apart doen. Nu zijn we bijna een jaar verder en ik merk aan alles in mij dat ik dit niet de goede manier vind. Ik ben echter geen opvoedings- of tweelingdeskundige. De klas is ingericht in groepjes, ze zitten in aparte groepjes en vervolgens mogen ze taken kiezen. Zij mogen niets samen doen! De juf gaf vorige week aan dat als ze dat de hele dag goed hebben gedaan ze aan het eind van de dag dan soms iets samen mogen doen. Deze laatste juf is ook moeder van een (volwassen) tweeling, ik denk dat ik daardoor hoopte op meer begrip van het samen doen en verraste haar opmerking mij zo.
Ze zijn elkaars beste vriendjes, spelen thuis ook –meestal- leuk samen, doen zeker ook dingen alleen en slapen sinds een paar maanden weer samen op een kamer. Ze hebben nog geen andere vriendjes of vriendinnetjes op school.
Ik ben bang dat door het apart dingen doen zo te pushen je eigenlijk het tegenovergestelde creëert. Is het zo erg dat ze alles samen willen doen? Moeten ze nu al vriendjes en vriendinnetjes hebben? Mijn idee is, zeker aangezien het een j/m-tweeling is, dat dat vanzelf wel gebeurt.
Ik ben eigenlijk ook bang, omdat er vanaf het begin al zo’n focus is op individualiteit, ze straks gaan adviseren om ze te scheiden met stap naar groep 3.
Mijn vraag aan u is dan vooral wat uw mening is over de manier waarop school/juffen omgaan met hun als tweeling zijn. Is het ‘juist’ om hen zo te stimuleren apart dingen te doen? Moet dit überhaupt en nu al? Of is het oké om ze gewoon samen te laten zijn en komt vanzelf de behoefte om in de klas alleen iets te doen en contact met anderen aan te gaan. Ik hoor graag Uw mening.

Beste moeder
Wat triest dat de juffen zo naar deze situatie kijken. Jij bent dan wel geen opvoedings- of tweelingdeskundige, maar je bent wel tweelingmoeder en ervaringsdeskundige. Inderdaad is het het beste om ze gewoon hun ontwikkeling te laten hebben, dus hun periode van afhankelijk van elkaar zijn te gunnen, waarna de behoefte naar meer individualiteit vanzelf komt. Dit is inderdaad contraproducerend en één effect zien we er al van: ze slapen sinds een paar maanden weer samen. De opgelegde en verplichte scheiding tijdens de dag op school is daar zeer waarschijnlijk de oorzaak van.
Wat voor gevoel krijgt een tweeling bij dit soort ervaringen? Het gevoel dat er iets mis is met hun tweelingzijn! Er is dus iets mis met hen. Als beloning van een dag niet samenspelen mogen ze wel samenspelen! Dit is ernstig en totaal verkeerd. Ik heb al een tweeling mee gemaakt die zei: “ik moet niet met haar spelen want zij is mijn zusje, ik moet met vriendinnetjes spelen”. Dat had ze van haar juf geleerd. Ondertussen is ze wel heel verdrietig, net als haar eeneiige tweelingzus dat ze in de kring nooit naast elkaar mogen zitten. Ook zij zijn nog maar 4 jaar.
Daarbij komt ook nog eens dat een jongen/meisjetweeling totaal geen problemen heeft –in de meeste gevallen- met hun identiteitsontwikkeling. Ook is afhankelijkheid bij hen, van alle tweelinggroepen, het minst een probleem. Dus de houding en de ideeën van de juf zijn gebaseerd op vooroordelen en niet op kennis. Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs dat dit gedrag van de school ondersteunt.
Eerlijk gezegd roept deze situatie bij mij heel veel verontwaardiging op. Ook vraag ik me af waarom er zoveel angst is voor een tweelingrelatie. Waarom wordt die niet begrepen en gezien vanuit een niet individualitisch perspectief? Wat is er mis met afhankelijkheid? We zijn tot slot de zoogdieren die het langst afhankelijk van de ouders blijven. Tweelingen zijn van elkaar hechtingspersonen zoals ouders dat zijn.
Weet school dat de kinderen heel prematuur zijn? Daar moet zeker rekening mee gehouden worden. Het is absoluut normaal dat zij elkaars aanwezigheid nodig hebben. Ze hebben al heel veel meegemaakt in hun korte leventje. Dus veiligheid is voor hen nog eens extra belangrijk.
Probeer school dit allemaal uit te leggen, praat vanuit je hart en ga samen met je man het gesprek aan. Weerleg hun argumenten. Je kunt op mijn site lezen hoe je dit gesprek het beste aan kunt gaan, in ‘Het gesprek op School’. Mocht het niet baten, dan kan ik altijd nog een brief schrijven en mijn visie uiteenzetten die, zoals bekend, gebaseerd is op wetenschappelijk kennis en jarenlange ervaring.

Coks Feenstra