Er werd de adoptie-ouders niet verteld dat hun baby een van een meerling was. Wel werd van hen verwacht aan een onderzoek naar de ontwikkeling van hun kind mee te doen, een voorwaarde voor de adoptie. De kinderen werden tot hun 12e gevolgd. In feite werd de de relatie tussen nature-nurture bestudeerd, de vraag wat ons gedrag het meeste beïnvloedt: genen of opvoeding.
Hoe het kon zijn dat dit experiment plaatsvond? Dat tweelingen uit elkaar werden gehaald en hun ouders misleid? Waarom werden ook twee-eiige tweelingen gescheiden die niet werden bestudeerd (6 paar)? Hoeveel meer tweelingen ondergingen dit lot? Dit zijn de vragen die Segal stelt. Zelf is ze een toegewijde onderzoekster op het gebied van tweelingsstudies voor wie de wetenschappelijk rigueur boven alles staat. Daarnaast is ze zelf een van een tweeling, dus haar betrokkenheid is professioneel én persoonlijk.
Segal doet een grondig speurwerk naar alle mogelijke factoren die leidden tot dit gebeuren en ze interviewt iedereen die op een of andere manier, direct of indirect, er bij betrokken is geweest, op zoek naar antwoorden. Die vindt ze amper. Het onderzoek is in nevelen gehuld.
Louise Wise Services (LWS), geleid door psychiater Viola Bernard, was het adoptiebureau, dat de plaatsing van de kinderen regelde en samenwerkte met psychiater Peter Neubauer, werkzaam aan de New York Universiteit. Dit onderzoek is bekend onder de naam LWS-CDC study. De Child Development Center voerde het onderzoek uit. Waren ze verblind door de ‘perfecte’ mogelijkheid die zich voordeed om vanaf het allerprilste begin identieke tweelingen te volgen die niet samen opgroeiden? Een onderzoek perfect in theorie, maar inmoreel in de praktijk, in woorden van Segal. Was dat ook de reden dat er niets gepubliceerd is, dat Neubauers geplande boek nooit het licht heeft gezien en de gegevens tot 2065 vergrendeld zijn in de Yale Universiteit? Waarschijnlijk wel. Bernard was ervan overtuigd dat een tweeling beter zijn identiteit kan ontwikkelen als het gescheiden van elkaar opgroeit. Bovendien was ze van mening dat een tweeling opvoeden belastend voor ouders was. Deze argumenten rechtvaardigden het onderzoek in een tijd waarin het splitsen van broers/zussen bij adoptie nog niet goed geregeld was. Wat er gebeurde, was dus wettelijk niet strafbaar, maar moreel en ethisch absoluut onaanvaadbaar, een schending van familiebanden.
Segal beschrijft een aantal casussen van tweelingen die elkaar vinden, vaak door herkenning van derden. Dit gebeuren zette het leven van alle betrokkenen op zijn kop, ouders, broers en zussen, ooms, tantes en bovenal dat van de tweelingen zelf. Tussen hen was er bijna altijd direct een klik. De meesten kregen een mooie band en verloren elkaar niet meer uit het oog. Wat hen bond, was het verdriet van niet samen opgegroeid te zijn. Maar het lukte niet alle tweelingen om een band op te bouwen. Als er zich onenigheden voordeden, dan brak hen het gemis van de ervaring van ruziën en goedmaken op, wat een tweeling normaal gesproken in zijn jeugd leert. Ze raakten elkaar voor de tweede keer kwijt. Ze waren door wat hen was aangedaan ‘Identical Strangers’ voor elkaar geworden, zoals de titel van het boek dat de herenigde tweeling Paula en Elyse schreef en de titel van de film over de eeneiige drieling (Three identical strangers). Drie van de 23 betrokkenen personen pleegden zelfmoord. Dit is een hoog aantal, wetenschap toont namelijk aan dat tweelingen minder kans op zelfmoord hebben dan eenlingen, juist vanwege hun band. Maar dat is deze tweelingen ontnomen.
De verzamelde gegevens zijn, ondanks pogingen van advocaten van de families, nog steeds niet in zijn totaliteit vrijgegeven. Dat maakt dat deze zwarte pagina uit de geschiedenis van de wetenschap niet afgesloten is. De geheimhouding duurt voort. Segals nieuwste boek, 500 pagina’s dik, is een moedige poging tot transparantie waarbij haar conclusie is dat deze gebeurtenis ons vooral leert hoe je onderzoek niet moet doen.

Coks Feenstra

DELIBERATELY DIVIDED
Inside the controversial study of twins and triplets adopted apart
Nancy L. Segal
Rowman & Littlefield, 2021