Haar mobiel ligt naast haar, voor het geval haar man zich niet redt thuis.
Ik kijk haar onderzoekend aan. Ze lijkt even te twijfelen maar dan komen alle opgekropte gevoelens eruit: “Waarom vertelt niemand je echt hoe het moederschap is? Het is echt niet te doen, hoor, ik ben helemaal op. Ze mogen mijn baby’s komen halen, vandaag nog, ik voel niets eens meer iets…….”
Ze had ook eigenlijk geen tweeling gewild, ze wilde één baby. En nu eisen de twee meisjes haar compleet op, 24 uur per dag, zeven dagen per week. Ze is gek op ze, heus, maar ze ziet haar man elke morgen met lede ogen de deur uitstappen. De wereld in, dat zou ze ook wel willen. Maar ze zit gevangen. Zo voelt het.
Ik denk dat iedere (meerling)ouder haar zal begrijpen. Wie heeft zich ook niet eens afgevraagd hoe lang deze moeilijke, eerste periode met twee baby’s gaat duren?
Een baby verzorgen, laat staan twee of drie, is een mega-klus, zwaarder dan welke baan buitenshuis ook. Dat ze hulp komt zoeken, is een goed teken, een stap naar verandering. Ze kan haar situatie niet veranderen, maar wel de manier waarop ze ermee omgaat.
In de eerste sessie werken we aan de teleurstelling en paniek die ze voelde toen ze een tweeling bleek te dragen. Het is belangrijk dat ze haar fantasie van één baby leert los te laten. We doen een afscheidsritueel; dat maakt de weg vrij naar het omarmen van het dubbele ouderschap.
Daarna bespreken we een aantal tips die psychologe Susan Jeffers in haar boek ‘Feel the fear and do it anyway’ aanraadt:
1. Bedenk dat jij de enige bent die de situatie kan veranderen. Wees je bewust wanneer je je als slachtoffer opstelt. “Waarom moest ik nou uitgerekend een tweeling krijgen? Waarom huilen die van mij zo veel?”. Blijf niet in dit soort gedachtes hangen, want het levert je niets op.
2. Alleen door goed voor je zelf te zorgen, kun je goed voor je baby’s (kinderen) zorgen. Dat verdienen ze en ongetwijfeld wil je dat ook. Praat met iemand om te ontdekken wat jouw behoeftes zijn en hoe je die kunt vervullen.Er zijn niet alleen twee baby’s geboren, maar ook een moeder. En die moet je nog leren kennen.
3. Geef niet jezelf de schuld van alles wat mis gaat. “Als ik wat geduldiger was met de baby’s, zouden ze niet zo moeilijk zijn”. Moederzijn is een kunst die je gaandeweg leert en je doet het zo goed mogelijk. Moederschap is vallen en opstaan.
4. Probeer het innerlijke kritische stemmetje (“zie je wel, ze huilen alweer, ik ben geen goede moeder”) te vervangen door de stem van een liefdevolle vriendin (“alle baby’s huilen, het komt goed”).
5. De situatie is zoals die is, maar je kunt er anders mee omgaan. Als je snakt naar bezoek, pak de telefoon en zorg dat er iemand langskomt. Laat de dierbaren om je heen weten hoe je je voelt.En bedenk: de meeste mensen helpen graag en je kwetsbaar opstellen is een manier van contact maken.
En tenslotte mijn tip:
Zoek geen tijd voor jezelf (die is er niet), maar maak tijd. Het is hetzelfde verschil tusen wachten op een redder of jezelf redden. Journaliste en tweelingmoeder Janneke Jonkman, auteur van het boek [‘O jee, het zijn er twee’](https://www.mylittledutchdiary.com/) beschrijft hoe bij haar de knop omging toen ze aan het eind van haar krachten was. De schaamte voorbij, plaatste ze een berichtje op een FB pagina waarin ze om hulp vroeg. Ook zij, met een tweeling van 9 weken, was helemaal op. Ze kreeg hulp, in haar woorden via de ‘Reddende engelen’. Daardoor klom ze uit het dal. Het is moedig om hulp te vragen in een samenleving waarin zelfredzaamheid hoog in het vaandel staat. Maar het is zó normaal . Denk aan de spreuk: ‘Voor het opvoeden van kinderen heb je een hele tribu nodig’. Jonge moeders zijn in de westerse samenleving vaak te veel alleen.
Coks Feenstra
Het Grote Tweelingenboek, Uitgeverij Donker
Literatuur:
Pamela Patrick Novotny, The joy of twins, Crown Publishers, 1994
Susan Jeffers, Niet durven, toch doen, 1987
