Nu worstelt ze, na het lezen van alle artikelen over dit thema, met de vraag of ze er goed aan heeft gedaan.

Ik schrik daar een beetje van, omdat ik niet wil dat door mijn artikelen het idee is ontstaan dat ‘samen’ de enige goede optie is. Het gaat om de beste beslissing voor ieder tweelingpaar. Omdat het belang van ‘samen’ door scholen vaak niet wordt onderkend, leg ik daar de nadruk op, vanuit de hoop dat de tweelingrelatie beter begrepen wordt. Maar uiteraard zijn er ook situaties waarin een splitsing positief is, al hoewel –even voor de duidelijkheid- dit vaker zo is op oudere leeftijd. Maar hier nu een voorbeeld van een situatie waarin het splitsen van de tweeling, bij aanvang van het schoolleven, een goed besluit lijkt te zijn.

Het gaat, zoals ik al zei, om een jongen/meisjestweeling, van vier jaar. De kinderen hebben samen in de creche gezeten. Toen werd al duidelijk dat het jongetje nogal dominant was. Hij had veel vriendjes en was sociaal handiger. Altijd omringd door vriendjes, hing zijn zusje er een beetje bij. Ze maakte niet zelf vriendjes.

Met de basisschool werd afgesproken dat ze in verschillende klassen zouden komen en dat ze het een maand zouden aanzien. Dan zou er een gesprek plaatsvinden met ouders en de twee juffen.

Aldus gebeurde.

Met beide kinderen, aldus de juffen, gaat het goed. Het meisje is gaandeweg opener geworden en heeft zelfs een jongetje gevonden met wie ze heel veel optrekt. Zeer waarschijnlijk heeft hier haar tweelingervaring ook invloed op. Thuis had ze onlangs gezegd: School is leuk! In het speelkwartier zoekt ze wel altijd haar broer op en dan spelen ze samen met andere kinderen erbij.

Ook het jongetje gaat zonder problemen naar school. Toch lijkt hij de situatie iets lastiger te vinden. Dit is logisch en komt veel voor: het dominante kind, de leider van de twee, is zijn rol kwijt en dit maakt hem onzeker. Daarbij speelt ook het feit dat in zijn klas een aantal pittige jongens zitten die groter zijn dan hij. Maar hij lijkt in de laatste week een vriendje van zijn formaat te hebben gevonden. Thuis zien ouders wel een verandering bij hem: hij is wat agressiever tegen zijn zusje, pakt dingen van haar af of probeert te vernielen wat zij juist aan haar ouders wil laten zien. Dit gedrag is te verklaren vanuit het feit dat hij zijn zusje ‘kwijt’ is. Hun verhouding is veranderd, want zij is nu ook thuis assertiever tegen hem.

Ik raad de ouders aan om hem wat extra emotionele steun te geven en niet te bekritiseren vanwege zijn ‘slechte’ gedrag, maar juist het goede gedrag te prijzen. Ook individuele tijd, voor elk kind, raad ik aan. Dit zal hem wat zekerder maken. Daarnaast is het goed om zijn vriendje eens thuis uit te nodigen zodat deze relatie steviger wordt. En het is belangrijk om juf in te lichten over zijn innerlijke strijd.

Er is in beide klassen nog een tweelingkind, van een ander tweelingpaar dat ook gescheiden is (twee-eiig, twee meisjes). Ik sluit niet uit dat binnenkort deze tweelingen vriendschap met elkaar sluiten. Kinderen voelen namelijk aan dat ze iets speciaals delen! Dat zou vooral voor het jongetje een steun kunnen zijn.

De ouders zijn gerustgesteld. Voor hen is het heel fijn dat hun dochtertje het naar haar zin heeft en is opgebloeid. Met wat steun zal hun zoontje ook zijn plek snel vinden.

Zit je ook met een vraag of twijfel, vraag dan een online consult aan, via contact.