Daarmee komt de beslissing van samen weer op scherp te staan.
Het is goed om onderzoeken wat precies de ‘problemen’ zijn en hoe ze verholpen kunnen worden. Want veel aspecten van de ‘problemen’ zijn normaal voor de ontwikkeling van een twee-of meerling. Omdat specifieke kennis over de ontwikkeling van een meerling ontbreekt (het is geen vak bij de opleiding tot onderwijzer), wordt een en ander al snel verkeerd en te eenzijdig geïnterpreteerd.
Wat zijn de klachten die ouders vaak horen van school?
• DE TWEELING SPEELT VEEL SAMEN. DAARDOOR MAKEN ZE WEINIG VRIENDJES
UITLEG: dit klopt. Met name bij de eeneiigen komt dit heel veel voor. De tweeling vindt elkaar het leukste vriendje dat er bestaat. Ze voelen elkaar heel goed aan, hebben dezelfde invallen, houden van hetzelfde speelgoed etc. Onderzoek wijst uit dat ze geleidelijkaan behoefte krijgen om met andere kinderen te spelen. Op vierjarige leeftijd is deze behoefte nog niet zo groot, het is een kwestie van tijd. Twee-eiigen maken eerder vriendjes, omdat hun interesses anders zijn. Ze zoeken ieder een vriendje op die van datgene houdt wat hij/zij leuk vindt.
OPLOSSING: zie dit als iets dat bij een tweeling hoort. Geef hen tijd. Laat hen samenwerken met andere kinderen. Door hen in andere groepjes te zetten binnen de klas, ontdekken ze vanzelf hoe leuk het kan zijn om met anderen te spelen.
• ZE KIEZEN ALTIJD DEZELFDE SPEELHOEK. HET LIJKT WEL OF ZE ALLEEN MAAR SAMEN WILLEN SPELEN
UITLEG: de genen bepalen wat we leuk vinden en waar onze interesses naar uit gaan. Ze kiezen dus hetzelfde, omdat ze van hetzelfde houden. Hier speelt dus duidelijk een gedeelde interesse mee, en niet enkel de wens om samen te zijn. OPLOSSING: Het is belangrijk om dit gedrag te begrijpen. Als alle kinderen vrij mogen kiezen, is het oneeerlijk om tweelingen dit niet te gunnen. Ook zij moeten vrij zijn in hun keuze.
• DE KLASGENOOTJES WETEN NIET WIE WIE IS. DAARDOOR ZIEN ZE DE TWEELING ALS ÉÉN.
OPLOSSING: dit is inderdaad niet positief, maar wel makkelijk te verhelpen. Bij meisjes kun je kiezen voor verschillende haardracht (de een altijd een vlecht, de ander een staart) of wel color-coding. Elk kind heeft een eigen kleur en je kleedt hem(haar), wat betreft de bovenkleding, met die specifieke kleur. Bas bv een rode trui of rood shirt, Edwin altijd groen. Ook voor de onderwijzer is dit een grote steun, want zo herkent hij ook de kinderen in elke situatie (gym, etc.).
• ZE HANGEN ALTIJD ACHTEROVER IN DE STOEL OF LOPEN REGELMATIG NAAR ELKAAR TOE
UITLEG: een tweeling, zowel eeneiig als twee-eiig vindt het fijn om elkaar te kunnen zien. Ze hoeven niet naast elkaar te zitten, maar wel zo dat ze met een blikopslag de ander zien. Dit geeft ze een gerust gevoel (onderzoek van Segal). Als ze elkaar opzoeken, moet de onderwijzer uitleggen wat de regels zijn. Maar begrip van hun relatie, zoals hun behoefte om elkaar even aan te raken, helpt ook veel. Een tweeling is tenslotte een hechtingspersoon van elkaar. Zie ook: https://www.coksfeenstra.info/dutch/publicacion.php?id=1694
• ZE ZIJN ONDEUGEND EN VORMEN EEN BLOK.
UITLEG: tweelingen hebben samen inderdaad een zekere power. Ze versterken elkaar in hun fantasieën of één bedenkt en de ander voert het uit. Zo had de jongenstweeling, eeneiig, van Wendy, van binnen alle wc-deuren op slot gedaan en was onder de deur er uit gekropen. Geen van hun hun klasgenootjes kon de wc in.
OPLOSSING: de blokvorming is te verminderen door een goede, unieke band met elk kind op te bouwen. Hierin ligt voor de onderwijzer de uitdaging. Meer dan bij een eenling zal de juf/meester zich moeten inspannen om met elk een band te krijgen. Is die er, dan zal de tweeling meer geneigd zijn om het zijn juf /meester naar de zin te maken en gehoorzamer te zijn.
TOT SLOT: een ongelukkige tweeling, die gescheiden is, kan heel lastig in de klas zijn. Meisjes hebben de neiging om stil te worden en zich terug te trekken, jongens worden eerder druk, ongehoorzaam en rebels.
Met andere woorden: splitsen is niet de oplossing voor elk probleem. Bij de drukke, ondeugende tweeling kan het echter wel goed zijn om, indien het gedrag voortzet, hen op oudere leeftijd, bijvoorbeeld met 6 jaar, te splitsen. Maar op vierjarige leeftijd is hun emotionele afhankelijkheid nog groot en zullen ze waarschijnlijk allebei hun plezier in school verliezen.
Het feit dat bij de school deze vragen opkomen, bewijst bijna altijd dat het het idee van ‘splitsen is het beste voor een tweeling’ in feite nog steeds aanwezig is. Er zal veel tijd en ervaring over heen moeten gaan voordat deze mythe de wereld uit is. Daarin spelen jullie als tweelingouders een belangrijke rol. Leg de onderwijzer het gedrag van jullie tweeling uit.
Coks Feenstra
