Hoe is het om jezelf te vinden en je leven vorm te geven, als je identieke tweelingbroer niet dezelfde mogelijkheden heeft als jij? En dat welke keuze je ook maakt, het altijd betekent dat je hem achterlaat?

Van het leven genieten, volop en vrijuit, is zonder twijfel een bijna onmogelijke opgave, als je broer aan een rolstoel gekluisterd zit en nooit zonder hulp zal kunnen leven. Deze situatie kan niet anders dan gepaard gaan met schuldgevoelens en pijn, waarover je niet makkelijk praat. Dus gaat de strijd binnenhuids en duurt het jaren voor er een soort acceptatie is. Die komt eerder voor de gehandicapte broer dan voor de gezonde. Ondanks de enorme verschillen in manier van leven en mogelijkheden, is er toch die bijzondere tweelingband, het elkaar aanvoelen en liefhebben. Dit maakt de pijn alleen maar heftiger.

Bijzonder dat een nog zo jonge auteur deze situatie zo prachtig vorm heeft weten te geven via een eenvoudige, haast beknopte verteltrant waarin de verwarring, ontzettting en pijn zich makkelijk laten raden.

Een prachtig boek waar je naar uitkijkt om ’s avonds in verder te lezen en waarvan je hoopt dat je het niet te snel uit hebt. Ik voelde voortdurend een soort spanning, alsof het nog helemaal verkeerd kon aflopen en was dan ook aangenaam verrast door het slot.

Zoals Rob Schouten van het Parool al zei: Schrijven, dat kan ze.

Tweelingparadox

Nowelle Barnhoorn

Prometheus 2018