Ik las het boek in een regenachtig weekend uit, want het is absoluut intrigerend en spannend. Toch stelde het me uiteindelijk teleur. Kon ik in het begin nog genieten van de beschrijvingen over de eeneiige tweeling (altijd een boeiend gegeven), allengs begon de twijfel bij mij toe te slaan of het mogelijk is dat ouders niet meer weten wie wie is. Dit gegeven ken ik wel bij babytweelingen. Bijvoorbeeld: een vrouw vertelde me eens dat zij en haar eeneiige zusje beiden ziek werden toen ze zes maanden oud waren. Het zusje overleed, waarschijnlijk aan een hersenvliesontsteking. De arts bereidde de diep bedroefde ouders er op voor dat het andere meisje de volgende dag waarschijnlijk niet zou halen. De moeder, totaal ontredderd, zat de hele nacht met haar baby in haar armen, biddend tot God om haar dit kindje te laten houden. De volgende morgen constateerde de arts dat het gevaar geweken was. In alle consternatie wisten de ouders niet wie er was overleden. De vader stelde toen maar vast dat het overgebleven meisje Gloria was. Aldus het verhaal van een inmiddels 70 jarige Gloria, die, terwijl ze mij het verhaal vertelde, moeite hado m haar tranen tegen te houden. Maar kunnen ouders twijfelen over wie wie is als hun tweeling al ruim zeven jaar is? Het komt me geheel ongeloofwaardig voor. Daarentegen klopt wel het feit dat een overgebleven tweelinghelft na de dood gedragingen van de ander tweeling gaat overnemen, waarschijnlijk vanwege het enorme gemis en leegte.
De ontknoping over wat er nu precies op de fatale middag is gebeurd, vond ik zeer teleurstellend. Is er niet iets heel erg mis met de moeder? Zoals een bepaalde verslaving?
Tweelingen zijn zo boeiend en er is zoveel over hen te vertellen. Jammer dat het bijzondere van hun relatie zo vaak gebruikt wordt voor pikante, mystieke verhalen, met intriges en verwarringen die het tweelingschap te kort doen. Daarin is Ijstweeling helaas geen uitzondering.
In het boek gaat het over de dood van een tweelinghelft. De conclusie dat het overgebleven meisje na zo´n half jaar over de grootste schrik heen is en het goed ‘doet’, is te simpel. De dood van één heeft een levenslang effect op de ander.
Coks Feenstra
April 2015
