Dit komt bij drielingen vaker voor dan bij een tweelingzwangerschap.
Het is een heel moeilijke en verwarrende situatie: er is een gezonde baby en een overleden kind (of kinderen). Ouders hebben in zo’n geval amper tijd om stil te staan bij de gebeurtenis en om te rouwen. Er is immers een baby die al hun aandacht opeist. De omgeving probeert de ouders vaak te troosten door hen te wijzen op het gezonde kind, hetgeen echter voor hen geen echte troost is. Het gemis van het overleden baby’tje wordt er niet minder om. De ouders verwachtten met veel illusie en liefde beide of alledrie kinderen en moeten afscheid nemen van het kind dat ze niet zullen zien opgroeien.
Onderzoek wijst uit dat moeders die een van hun baby’s hebben verloren, een jaar later met meer emotionele en psychische problemen kampen dan anderen die één kind verwachtten en verloren.
Daarnaast kan het voor ouders moeilijk zijn om een band op te bouwen met het overgebleven kind. Het doet hen denken aan het kind dat ze missen en ongewild hebben ze gedachten als ‘zou hij er net zo uit hebben gezien?’.

Met namen moeders schrijven mij over deze situatie en dan vooral drielingmoeders. Rouw is altijd een heel persoonlijk proces dat een ieder op haar eigen manier beleeft. Toch zijn er een aantal adviezen aan te wijzen, waarvan we weten dat die de ouders tot steun zijn:

• Neem afscheid van je baby. Hem bij je hebben, hem bekijken, aanraken en hem bij zijn naam noemen, helpt bij het verwerken van het afscheid. Vraag aan het ziekenhuis om jullie tijd te geven om met elkaar te zijn.
• Bewaar een enkel voorwerp van je kind, zoals een plukje haar, zijn polsbandje, een echografie. Neem foto’s van de baby en ook één samen met zijn tweeling (of drieling)helft. Voor jullie is dit een dierbare herinnering en voor het overgebleven kind is het belangrijk voor later, als hij hoort dat hij als één van twee of drie zijn leven begon.
• Het schrijven van een brief aan je overleden baby kan een steun zijn om al je verwarde gevoelens te uiten. Het stelt je in staat om te praten over de band die je met hem voelde en het grote gemis nu je hem niet meer bij je hebt. Je kunt de brief bewaren in een doosje samen met andere spulletjes van hem of haar.
• Leg het bezoek uit dat jullie blij zijn met jullie kindje en tegelijkertijd verdrietig om het verlies van de ander. Door er eerlijk over te praten, is het voor familie en vrienden makkelijker om zich in jullie te verplaatsen.
• Waarschijnlijk rouwt een ieder van jullie op zijn eigen manier. Vaak hebben vrouwen behoefte om steeds weer over hun emoties te praten, terwijl mannen het meer voor zichzelf houden en zich op hun werk storten. Respeteer elkaar zoveel mogelijk hierin. En zoek hulp als de situatie jullie uit elkaar lijkt te drijven.
• Zoek ook contact met lotgenoten. Het kunnen delen van deze gevoelens met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt, is een grote steun.

De ervaring van Belinda
Deze moeder schreef me het volgende:
‘Ik ben een moeder van een meisjestweeling. In de achtste maand van mijn zwangerschap stierf één van twee plotseling door gebrek aan vruchtwater. Haar hartje hield op met kloppen. Ik werd opgenomen opdat haar zusje nog verder kon groeien. Na drie weken begonnen de weeën. Eerst werd het dode meisje geboren. Daarna kwam haar zusje die nu twee maanden is. Elke keer als ik haar verzorg, denk ik aan haar overleden zusje. Dan vraag ik me af hoe ze er nu uitgezien zou hebben. Zonder het te willen, rollen de tranen dan over mijn wangen. Ik voel me dan dubbel akelig, alsof ik niet blij ben met mijn dochtertje’.

Ik gaf Belinda het volgende advies:
‘Spreek je gevoelens uit. Je kunt haar vertellen dat je heel blij en gelukkig met haar bent, maar tegelijkertijd vreselijk verdrietig over haar zusje. Ze zal de woorden niet begrijpen, maar wel de toon van je stem. Je verdriet is aanwezig en je dochtertje voelt dat, maar ze zal ook de nuances aan kunnen voelen. Je kunt haar geruststellen door te benadrukken dat met haar alles in orde is en dat je eens voluit van haar zal kunnen genieten. Althans, daar werk je aan en dat is wat je wilt’.

Door zich uit te spreken, ontspande Belinda in het contact met haar dochtertje. Het maakte ook de weg vrij om meer van haar te genieten.

Ook de overgebleven tweeling lijdt onder het verlies van zijn tweelinghelft en het is dan ook belangrijk om je kind altijd te vertellen hoe zijn (of haar) leven begon. Meer over dit thema in hoofdstuk 26 van mijn boek, ‘Het Grote Tweelingenboek’, van meerlingzwangerschap tot en met de volwassenheid’, Uitgeverij Ad. Donker.