Vanuit een druk leven, vol met activiteiten en rennend van hot naar her, zitten jullie opeens thuis met jullie twee-of meerling en andere kinderen. Werken moet nu vanuit huis, maar hoe doe je dat? En wie doet de boodschappen? Dat is een crime geworden: mondkapje op, handschoenen aan, lijstje niet vergeten want het is nu echt zaak om alles in één keer te kopen. Zo weinig mogelijk naar de supermarkt is het nieuwe credo. Met niemand een praatje maken, groeten vanuit de verte en doorlopen. Koop ik dat tijdschrift of hebben er al veel mensen aangezeten? Angst.
Thuis drukte, want kinderen blijven kinderen en willen actie, maar naar buiten mag niet meer. Speeltuinen gaan dicht. Een tijdje spelen ze lief maar het moment van ruzie kan elk moment aanbreken. Gelukkig is er dan nog de televisie en de dvd’s. Of even met Opa en Oma bellen via skype, movil etc. Zij missen jullie kinderen enorm.
Hier, in Spanje waar ik woon, is de situatie ernstig, met meer dan duizend overledenen en 18.000 zieken. Terwijl ik dit schrijf, zullen deze aantallen niet meer kloppen. Elke dag opnieuw de trieste statistieken. Het moeilijkste moment van de dag.
Toch gebeuren er ook mooie dingen. Een fabriek bij Alicante, die normaal schoenen en dergelijk maakte, zet zich nu in om mondkapjes te fabriceren, voor zoveel mogelijk landen. Er werken vele vrouwen vanuit huis aan mee, zelfs in de weekenden. Een andere fabrikant heeft gratis materiaal geschonken.
In mijn dorpje, ten noorden van Valencia, worden de boodschappen aan huis bezorgd. Zo komen er minder mensen naar de (enige) winkel die het dorp rijk is. Je mag wel naar buiten om je hond uit te laten. Ik zie vanuit mijn werkkamer steeds dezelfde honden die uitgelaten worden, want de buren mogen ook even met hem of haar wandelen. Zo komt iedereen aan zijn portie buitenlucht. De honden weten niet wat hen overkomt! En af en toe spreken we via de dorpsapp af om op een bepaalde tijd op onze balkons te staan om een lied te zingen of naar elkaar te zwaaien. Mijn kleindochters ‘spelen’ vanaf het balkon met hun buurjongetje. Ze doen raadsels met elkaar.
De kunst is om ons te ‘resetten’. Nieuwe rituelen invoeren want dat geeft een gevoel van geborgenheid aan ons en de kinderen. Genieten van al die dingen die opeens kunnen en waar eerder (vorige week nb) geen tijd voor was; foto’s uitzoeken, speelgoed ordenen, je kind leren borduren, breien, koken, schaken of verhalen vertellen over jullie jeugd. Kinderen vinden dat leuk. Het geeft hen een gevoel van continuiteit en verbondenheid. Gisteren vierden we hier Vaderdag. Een jongetje zei op de radio dat dit voor hem de mooiste vaderdag ooit was geweest, want papa had de hele dag met hem en zijn zusje gespeeld. Kinderen genieten van hun ouders om hen heen. De kleintjes hoeven geen afscheid te nemen ’s morgens en hun tranen niet te verbijten, de ouderen genieten van het kunnen spelen en hun fantasiën kunen volgen zonder amper onderbrekingen. Het spel is therapeutisch en leerzaam. Kinderen gaan dan nu wel niet naar school maar leren heel veel andere dingen, juist door het vrije spel. En ze leren van jullie hoe je met tegenslag omgaat en je je aanpast aan veranderde omstandigheden.
Zorg dat je samen, als koppel, een team vormt, wissel elkaar af zodat een ieder ook even privacy tijd heeft en houd moed. Wees voorzichtig want dit is ernstig en besmet raken is snel gebeurd.
Tot mijn volgende bericht, vanuit een bewolkt, stil dorpje, met een stevige groet van solidariteit.
Coks Feenstra