Hai Marije Ja, dat is een leuke vraag. Je kinderen zullen zeker gaan vragen over hun geboorte, maar de vraag wie dan de eerste was van de twee, zal niet direct een punt voor hen zijn. Dus je kunt het in het begin nog in het midden laten en je beperken tot het vertellen hoe ze tegelijk opgroeiden, met elkaar speelden, samen in slaap vielen en op een goede dag besloten om naar buiten te komen. Dat was hun geboorte. Een huilde direct en de ander niet. Of iets van dien aard waardoor ze begrijpen dat ze direct al verschillend waren. Het is te verwachten dat de vragen over hun geboorte zo rond hun derde of vierde jaar komen. En als dan de vraag kom ‘wie was het eerste?’ (dat zal waarschijnlijk nog later zijn), dan zou ik hem wel beantwoorden. Deze vraag komt voort uit een behoefte om een specifieke plek in het gezin te hebben en zich te kunnen onderscheiden van de co-twin. Zeker bij eeneiigen, die zoveel met elkaar gemeen hebben, is dit in ieder geval iets waarin ze van elkaar verschillen. Dus dan wordt het voor hen al snel dat één de oudste is en de ander de tweede. De houding van de ouders is hierin belangrijk en dan met name hoe ze ermee omgaan. Ook ouders zoeken naar vaste orientatie-punten om hun kinderen te begrijpen en het unieke van elk kind te ontdekken. Hij is echt de oudste. Dat versterkt dan weer het gevoel dat mogelijkerwijs bij het kind leeft en vervolgens gaat het zich er naar gedragen: de meest verantwoordelijke, degene die huiswerk noteert, het geld voor excursie beheert, etc. Het is als ouders goed om te beseffen dat de kinderen even oud zijn. Het is niet verstandig om één de rol te geven van ‘oudste’. Ook al is een van de twee de meest verstandige, het is niet pedagogisch om één voor de ander te laten zorgen. want dit benadeelt altijd hun onderlinge relatie. Bovendien werken deze patronen jarenlang door in hun leven. Dus, ja, probeer de informatie nog maar wat achterwege te laten en wees je daarnaast bewust van de invloed van hoe jij en je man naar de kinderen kijken. Ik vind het positief dat je het niet aan de familie hebt verteld, want gezinsleden kunnen soms, meer nog dan ouders, erg mee doen in etiketten als ‘echt de oudste’, ‘oh, wat schattig, hij is de jongste’. Dat heb je nu tot op dit moment voorkomen. Ook bij familieleden komt deze neiging voort uit de behoefte om het unieke van elk kind te ontdekken. Het is makkelijker om het karakter van iemand te omschrijven als je het kan vergelijken met dat van een ander. Dat is wat ten grondslag ligt aan alle vergelijkingen. Ik ben beniewd hoe het zal gaan. Let wel: het is ook tussen tweelingen heel verschillend. Sommigen willen het weten, anderen vragen er pas op late leeftijd na. En ontdekken dan dat de situatie anders is dan ze dachten: Ben ik het eerste geboren? Ik dacht dat ik de tweede was. En dat is dan weer een mooi punt om over na te denken. Hoe komt dat dan? Of een tweeling er waarde aan hecht, hangt voor een deel af van hun karakter. Hoe competitief zijn ze? Voor sommige tweelingen is het echt een punt, voor andere niet. Ook binnen één tweelingpaar kan dat verschillend zijn; zoals bijvoorbeeld bij Bas en David, 15 jaar. Voor Bas, die 15 minuten eerder ter wereld kwam, maakt het uit en hij noemt dit feit regelmatig. Voor zijn broer maakt het niets uit, die vindt het onzin. Verder heeft de zygositeit ook een invloed. Zoals ik al zei, het lijkt voor eeneiigen meer een punt te zijn dan voor de twee-eiigen, omdat de eersten meer op zoek gaan naar verschillen. Die zijn bij twee-eiigen immers meer aanwezig en beter zichtbaar, zodat weliicht de volgorde van geboorte van minder belang is. Dit is een aanname en geen wetenschappelijk bewezen feit. Verder is het goed om te onthouden dat het eerstgeborene zijn niet automatisch betekent dat deze positie gelijk staat aan dominantie. Hoewel wel verrassend vaak de eerstgeborenen de meest verantwoordelijke zijn van de twee, die een zorgende rol op zich nemen tov het tweelingbroertje of zusje, is het in 48% van de gevallen niet het dominante kind, zoals blijkt uit onderzoek van Koch. Bij twee-eiiigen was is dit 55%. Uit dit lange antwoord blijkt al wel dat het feit van de volgorde van geboorte toch wel aardig wat stof doet opwaaien. Nog even een leuk feit uit het leven van een tweelingmoeder: Joan Friedman, tweelingspecialist en psychologe, zelf de oudste van een eeneiige tweeling, besloot om haar twee-eiige tweeling, 2 jongens, pas op de middelbare school te onthullen wie de oudste was. Ze had zelf last gehad van een verzorgende rol tov haar zus. Vriendelijke groet Coks Feenstra