Omi, de overgrootmoeder van Lucia, mijn kleindochter,  is overleden. Als haar ouders -mijn zoon en schoondochter- dat vertellen, vraagt ze of nog één keer naar Omi toe kan, voor de laatste zoen. ‘Nee, dat kan niet’.

‘Maar even bellen dan?’. Dat moet toch kunnen. Ze kijkt haar ouders doordringend aan.  Als dat ook niet kan, lijkt ze de onafwendbaarheid van de dood te beseffen en huilt ze hartverscheurend.

‘Hoe moet het nou met Opi? Is die dan helemaal alleen? Dat kan toch niet? Wie maakt er dan eten voor hem?’, vraagt ze. Vele vragen voor een meisje van bijna vier jaar.

Op de dag van de begrafenis wijkt ze niet van Opi’s zij. Bij de plechtigheid zit ze naast hem. Een klein rank figuurtje, blonde staartjes, naast een lange, grijze heer. Ze wiebelt met haar beentjes maar is doodstil. Als de dominee de aanwezigen vraagt om op te staan, zie ik hoe ze haar kleine hand in de bevende, gerimpelde hand van hem steekt. Ik kijk naar de handen, symbolen van de nieuwe en oude generatie. Het ontroert me en het maakt me triest. Alles is vergankelijk, alles verdwijnt uiteindelijk. Op de kist liggen de tekeningen die zij en haar zus hebben gemaakt. Ik kijk naar de vrolijke kleuren waarmee ze de hartjes en bloemen hebben gekleurd. Het zijn dezelfde tekeningen die ze tijdens Omi’s leven voor haar maakten.

In stilte bedank ik Omi. Ze was een lieve vrouw en ze sloot mijn zoon en ook ons in haar hart, terwijl we toch van een andere cultuur en een vreemd land kwamen. Ik kijk opnieuw naar mijn  kleindochter die al zo jong zorg toont voor haar Opi.

Ik denk aan de woorden van Thornton Wilder, uit het boek van ‘The bridge of San Luis Rey’: “Er is een land van de levenden en een land van de overledenen. De brug tussen deze landen is liefde, het enige dat overleeft, het enige dat betekenis heeft”. Mijn kleindochter heeft dat al door.

Coks Feenstra