Dit schrijft mij een moeder van vier dochters. De oudste twee zijn eeneiige tweelingmeisjes van 9 jaar, dan een dochter van 6 en eentje van 4 jaar. Moeder schrijft dat met name de ruzies tussen de tweelingmeisjes haar uitputten. “Ze kunnen elkaar niet met rust laten. Ze geven elkaar op alles commentaar, proberen elkaar voortdurend te overtreffen, kibbelen, bekvechten en hebben slaande ruzies. Het kost mijn man en mij meer moeite hen op te voeden dan de andere twee, terwijl ze notabene de oudsten zijn. Omdat ze elkaar zo goed aanvoelen, gebruiken ze in de ruzies elkaars onzekerheden om elkaar te kwetsen. Ze zijn gewoon heel intens en ik word er heel erg moe van”.
Deze beschrijving doet me denken aan de uitspraak: so the twins go, goes the world. Het is namelijk bekend dat een tweeling in een gezin meestal veel meer impact heeft op het gezinsleven dan eenlingkinderen. Een tweeling is (bijna) altijd zeer duidelijk aanwezig. Of zoals ook gezegd wordt: in het gezin heb je twee groepen, die van de ouders en de kinderen. Maar is er een tweeling, dan heb je er een derde groep bij! Het is de interactie tussen de meisjes wat de ouders tot wanhoop drijft. Er zijn hele mooie momenten -vertelt ook deze moeder- met veel samenhorigheid en zorg voor elkaar, maar die nemen niet de andere kant van het verhaal weg.
Zo te zien hebben beide meisjes een temperamentvol karakter. Omdat ze eeneiig zijn, lijken hun karakters op elkaar (genen hebben een grote invloed hierop). Bovendien versterken ze elkaar hierin. Als de een iets ergens van vindt, dan moet de ander ook commentaar leveren. Als de een zich verontgelijkt voelt, dan doet de ander er nog een stapje bovenop. En zo wordt het samenzijn met hen een zware opdracht. Als ik alleen met ze ben, zijn het hele andere kinderen. Dan lijkt er een soort balans te zijn en er is rust. Maar zijn ze er weer allebei, dan is het in no-time weer heibel, zo vult moeder aan. De tweeling is meer gericht op elkaar dan op de ouders. Dit maakt dat de meisjes slecht naar de ouders luisteren. Hun interesse ligt bij wat de ander doet (mag, kan, etc.).
Hier een aantal tips:
- Er is tussen hen een innerlijke strijd gaande tussen samenzijn en individuatie. Ze voelen zich een deel van de ander. Daarom is de drang om te weten wat de ander doet, denkt, zegt en mag, ook zo groot. Tegelijkertijd creërt dit ongenoegen en frustratie. Ze hebben het nodig om hun eigen ‘ik’ te ontdekken en af te bakenen. De zogeheten ‘ik’ grenzen. Daarbij hebben ze hulp nodig (volgende punt).
- Zorg voor individuele tijd met elk van hen. Plan dit in je weekschema in. Kies bijvoorbeeld voor langer opblijven, ieder op een eigen, vaste avond. Vader kan ook per week, afwisselend, met één iets ondernemen. Leg de andere twee dochters uit dat je deze maatregel neemt om de tweeling te helpen met hun onderlinge ruzies. Kinderen zijn vaak heel loyaal tegenover elkaar als ze de reden begrijpen. Zichzelf ontdekken, weten wie ieder is: daarvoor hebben je tweelingdochters één op één contact met jou en hun vader nodig. Lees ook het artikel op deze site ‘Heftige botsingen tussen tweelingen’.
- Praat met je tweeling over hun gevit. Help hen te ontdekken wat een ieder stoort in hun relatie. Dit is namelijk voor een tweeling heel lastig om te erkennen. Maar geef ook aan dat hun geruzie de sfeer in huis niet te goede komt. Maak afspraken met ze, zoals naar hun kamer gaan tijdens de discussies. Spreek een signaal met hen af dat je maakt als het weer begint, zoals je hand voor de mond slaan (voor hen is het zó normaal als ademen, dat ze het niet eens opmerken). Dan weten ze dat ze het doen en dan gaan ze dus uit zichzelf naar boven of ze houden op. Beloon ze voor hun medewerking. Je kunt met allevier iets leuks gaan doen als het gevit vermindert. Houd eventueel bij hoe de dagen verlopen, door een zon te tekenen op de dagen dat het beter gaat. Bij een x-aantal zonnetjes volgt er een beloning.
- Overweeg eventueel verschillende klassen voor volgend jaar. Praat hier met ze over. Zouden ze dit willen? Misschien geeft het hen de ruimte die ze nu niet voelen. Het kan ook zijn dat ze dat idee totaal van de hand wijzen.
- Besef dat hun gevit bij hun relatie hoort. Ze zijn op een andere manier zusters van elkaar dan de jongste twee. Het is bij hen ‘diep houden van’ en ‘verschrikkelijjke hekel aan elkaar hebben’. Beide gevoelens in extreem. Dit is echt tweeling eigen. Het klinkt misschien als een dooddoener, maar als je dit feit accepteert als iets dat bij hen hoort, kun je het makkelijker verdragen.
Coks Feenstra
