15 de november de 2022

Beste Coks, Ik ben moeder van een tweeling (meisjes 11 jaar oud) die bezig is zich voor te bereiden op de overgang naar het voortgezet onderwijs. Op de basisschool hebben zij altijd samen in de klas gezeten. Dit was voor ons een heel bewuste keuze, onder andere omdat zij op 3 jarige leeftijd door ons geadopteerd zijn. Dit is ook naar volle tevredenheid van alle partijen gelopen. Ze hebben dezelfde vrienden, dezelfde hobby’s en interesses. Op school spelen zij ook zonder elkaar met klasgenoten en werken zonder elkaar aan opdrachten. De vraag die nu voor ons ligt is of we ze op de middelbare school ook bij elkaar in de klas zullen laten. De meiden geven zelf aan dit graag te willen (ze hebben hetzelfde voorlopige advies en ik verwacht dat het uiteindelijke advies niet ver uit elkaar zal liggen). Aan de ene kant gunnen wij hen de vertrouwdheid van de ander, aan de andere kant gunnen wij hen ook de ruimte om zichzelf te ontwikkelen en ontdekken zonder de ander. Wat is hierin uw advies?

Beste Gwendolyn Mijn advies is om hun wens te respecteren. En wel omdat ze daarmee aangeven nog niet klaar te zijn voor een scheiding. Het samenzijn geeft geborgenheid en steun waardoor ze beter in hun vel zullen zitten, meer contact met anderen zullen maken en ook beter zullen presteren. Dat voelen ze waarschijnlijk intuitief zelf ook aan en daarom uiten ze hun wens om samen te blijven. Daar is niets mis mee. Elk mens heeft een diepgewortelde neiging om zichzelf te ontdekken, ook een (eeneiige) tweeling. Maar bij hen is dat proces anders en voltrekt zich ook later. Er komt vanzelf een moment dat ze aan gaan geven dat ze apart willen. En dat is dan het juiste moment om het te realiseren. Zo te zien is dat nu nog niet het geval. Ik ken vele tweelingen die op de middelbare school samen hebben gezeten en nu inmiddels autonoom functionerende volwassenen zijn, ieder met een eigen gezin, werk en sociaal leven. Ik neem aan dat jouw dochters eeneiig zijn. Bij hen is de wens om samen te blijven sterker dan bij de twee-eiigen. Bovendien lees ik niet in je mail dat ze elkaar belemmeren. Je kunt trouwens jouw bezorgdheid ook met hen bespreken. Dat is voor hen vast nuttig. Mijn idee is dat het nu nog weinig speelt maar het is sowieso goed om dit aspect te benoemen. En dan kijken hoe zij dit ervaren! Ook raad ik aan om te zorgen voor één op één momenten met je dochters, bijvoorbeeld regelmatig met ieder apart iets te doen. Deze moeder-dochter momenten (en vader-dochter) helpen hen bij het vinden van hun eigen persoonlijkheid. Hartelijke groet Coks Feenstra

Comparte este artículo si te ha gustado
Facebook
Twitter
Email
WhatsApp