Dit schrijft een moeder: Ik heb een drie-eiige drieling, van 4 jaar, twee jongens en een meisje. Ze zijn dit jaar met school begonnen, met elkaar in de klas. Dat gaat heel goed. Ze spelen elk met eigen vriendjes en soms met elkaar. De jongens gaan al af en toe, apart, bij een vriendje spelen, maar zij wil dat alleen als haar broertjes meegaan. Ook slapen bij Opa en Oma wil ze alleen als de jongens ook blijven slapen. Moet ik aandringen zodat ze toch deze ervaringen op doet? Ze heeft trouwens één vriendinnetje uit de klas bij wie ze wel gaat spelen. Maar alleen bij haar. Ze hangt erg aan haar broertjes en bij tijden ook aan ons. Wat zit er achter haar gedrag? 

Een drieling, net als een tweeling, heeft een duidelijk wij-gevoel. Dat vormt de basis van hun identiteit. Op jonge leeftijd is de aanwezigheid van de ander -en in dit geval van de anderen- nog heel belangrijk. Dat is noch vreemd noch verontrustend. Naarmate de drieling ouder wordt, neemt de kracht van het ‘ik’gevoel toe. Met andere woorden: geleidelijkaan gaat ze leren om ook zonder haar broers te zijn in nieuwe situaties. Daarbij komt ook nog dat haar broertjes voor haar hechtingspersonen zijn: ze vervullen dezelfde functie als jij en haar vader. Onderzoek heeft namelijk aangetoond dat de functies die ouders voor hun kinderen vervullen – het bieden van veiligheid, een stevige basis en een steunpunt – de meerling  voor elkaar vervult. Meer hierover kun je lezen in dit artikel:

https://coksfeenstra.info/nl/tweelingen-zijn-hechtingspersonen-van-elkaar/

Samen met haar broertjes voelt zij zich op haar gemak en veilig. En zonder hen en zonder jullie uit logeren of ergens gaan spelen, is voor haar nu nog een te grote stap, zelfs als het gaat om slapen bij de grootouders. Het feit dat ze zowel aan haar broertjes als aan jullie hangt, is niet vreemd. Het gaat namelijk om hetzelfde, het zoeken van steun.

Ik raad je aan om haar niet te pushen maar rustig af te wachten. Het is een goed teken dat ze  bij één vriendinnetje speelt. Die stap kan ze al maken. Omdat de jongens, zoals je vertelt, makkelijk zijn en overal alleen durven te blijven, ligt het vergelijken voor de hand: waarom doet zij dit niet? Maar dat is tegelijkertijd een valkuil, want elk kind heeft een eigen karakter, met zijn of haar angsten, verlegenheid en manier van in de wereld staan. Zij is van het type ‘de kat uit de boom kijken’, eerst voorzichtig uit proberen.

El kind is het meest gebaat bij een opvoeding die bij hem/haar past. De beste steun is altijd om de emotionele rijpheid van een kind te accepteren. Vanuit die houding kan zij groeien.

Bedenk ook dat een drieling sowieso een schat van ervaring opdoet in het samenspelen, doordat het al vanaf het prenatale leven samenleeft met twee anderen. Thuis en op school doet ze al heel veel ervaringen op. Onderzoek wijst dan ook uit dat drielingen in de adolescentie zeer goede sociale vaardigheden laten zien en makkelijk contacten maken. Ze hebben daarin zelfs een voorsprong op eenlingen.

Coks Feenstra