David Loftus verliest op 25 jarige leeftijd zijn eeneiige tweelingbroer John. Dertig jaar later, dus op 55 jarige leeftijd, besluit hij om een brief aan zijn broer te schrijven in de vorm van een dagboek. Daarin haalt hij herinneringen op aan de gebeurtenissen rondom het overlijden van John terwijl hij tegelijk verslag doet van zijn actuele leven. Daarin speelt het gemis van zijn broer nog steeds een enorme rol.

Het dagboek is een poging om ‘in het reine te komen’ met het gebeurde en zijn leven als singleton te aanvaarden. Voor elke tweeling is dat een gigantische opdracht en zeker in dit geval, waarin de dood van John te wijten is aan een  medische fout. Zijn overlijden had vemeden kunnen worden als de behandelende arts, dokter S. zorgvuldiger, attenter, minder distant en arrogant was geweest. Ik lees met ontzetting wat zich in het ziekenhuis afspeelt. De gebeurtenissen hebben een onuitwisbare impact op David en op alle gezinsleden. Dit gezin gaat, naar mate ik verder in het boek kom,  als vanzelf voor me leven en waarschijnlijk door de liefdevolle manier waarop David zijn ouders, broer en zus beschrijft, raak ik aan ze gehecht. Het is zo triest wat dit gezin overkomt, dat het me wekenlang bezighoudt.

Nog afgezien van de omstandigheden waarin John overlijdt, is het verliezen van een tweelingbroer het ergste dat een tweeling kan overkomen. 81% van de eeneiige, overgebleven tweelingen, kampt daarna met identiteitsproblemen. Wie is hij, nu zijn maatje, zijn andere helft, er niet meer is? Tweelingen hebben vaak een specifieke rolverdeling (een is de prater, de ander de stille etc.). Degenen die samenwerken, zoals het geval was bij David en John, beiden talentvolle ontwerpers, vinden vaak een mooie balans in hun samenwerking. David wordt na het overlijden van zijn broer een succesvolle fotograaf, maar hoe kan je hiervan genieten als je diep down voelt dat de verkeerde is overleden? Hij wordt gekweld door schuldgevoelens omdat hij de arts niet heeft tegengehouden bij het toedienen van het veel te hoge dosis medicijn aan zijn broer. Wroeging, pijn en schuldgevoelens houden hem, dertig jaar later, nog steeds uit de slaap. En hoe maak je contact met je jongere broer en zus, als je voor hen de herinnering in persona bent van hun overleden broer?  Hij drijft van hen af en wordt nog eenzamer dan hij al is. Met zijn broer zijn de gezamenlijke herinneringen weg, de woorden en begrippen waarvan alleen zij tweeën de emotionele betekenis kennen, zoals echtparen die  jarenlang al bij elkaar zijn. Het gat waar een overgebleven tweeling in valt, is enorm en kan nooit opgevuld worden. Therapie biedt geen soelaas, wel het contact met een andere overgebleven tweeling, Tim, die zijn maatje verloor door een bomaanslag. Ze begrijpen elkaars pijn en ontreddering.

Dit boek is een daad van moed en liefde. Het is knap hoe het laatste overwint. Het schrijven ervan werkt louterend. David staat aan het eind van het jaar anders in het leven dan in het begin. Hij heeft de demonen onder ogen gezien.

Dit boek zal voor hen die hun co-twin hebben verloren, een troost zijn. En voor hen die als eenlingen door het leven gaan, illustreert het boek prachtig hoe een relatie tussen een eeneiige tweeling kan zijn.