Er zijn heel veel artikelen geschreven over de binding van de moeder met haar baby (bonding in het Engels). Ook is bekend dat het proces van binding bij tweelingmoeders anders verloopt dan bij eenlingmoeders.

In een onderzoek wordt bij zes jonge moeders, tijdens de eerste 2 jaar, gekeken hoe ze de bonding met hun tweeling ervaren. Bonding heeft te maken met de gevoelens van de moeder naar de baby toe, dus warmte, liefde etc. Attachment (gehechtheid) is het proces dat tussen moeder en baby ontstaat, dus bi-directioneel. Marshall Klaus, neonatologist en John Kennell, kinderarts, beweerden in de jaren ‘80 dat moeder alleen een band kan vormen met één baby tegelijk: binding is monotroop, was hun uitspraak. Maar dat blijkt toch niet zo te zijn, moeders kunnen zich met twee baby’s tegelijk binden, maar het proces verloopt anders en is complexer dan bij een eenlingbaby.

Uit dit onderzoek kwamen duidelijk twee thema’s naar voren, die bij alle moeders speelden: ‘schuldgevoel en schaamte’ en ‘gevoel van gemis, voor mij en voor hen’. Je binden aan twee kinderen tegelijk gaf me schuldgevoelens omdat ik altijd tekort schoot, naast het gevoel iets te missen,  zowel ik als zij. Bij het schuldgevoel speelden deze gedachtes: er is geen tijd om te knuffelen, dan pak ik maar geen van beiden, ik durf het niet tegen mijn partner te zeggen. Bij het gevoel van gemis, deze: als er eentje was geweest, dan….. Ik heb wel een band, maar het is anders. 

Ook kwamen de verwachtingen die ze hadden, niet overeen met de realiteit. Vier van de zes hadden een voorkeur en voelden zich daar slecht over. Het gaf hen schuldgevoelens en het gevoel een slechte moeder zijn. Toch zijn in dit opzicht de gegevens uit een onderzoek van Klaus Minde, 1989, belangrijk: deze onderzoeker zag bij een groep van 18 moeders, van premature tweelingen, binnen twee weken na geboorte een voorkeur. Deze was bij 11 moeders constant tot aan het vierde jaar.  Zes moeders varieerden van voorkeur en vier hadden geen voorkeur. Maar, zo ontdekte Minde, de moeders zonder voorkeur, bleken in dit onderzoek  minder betrokken te zijn bij hun baby’s. Ze raakten de baby’s minder aan, praatten en lachten minder naar ze en waren minder geïnteresseerd in hun behandelingen. Hoewel de moeders zelf wel bezorgd waren om hun voorkeur, bleek voor de baby’s  deze gedifferentieerde aanpak niet negatief. Het betekent namelijk dat de moeder echt op elk kind individueel reageert, hetgeen tenslotte het individuatie-proces van de kinderen ten goede zal komen. Voor tweelingmoeders is er altijd een spanningsveld: ze willen hun aandacht goed verdelen, op een eerlijke manier, maar willen ook rekening houden met de invidivualiteit van elk kind.  Een complexe opgave.

Het zien van de band tussen de tweeling gaf veel moeders een gevoel van opluchting: ze hebben minder ‘mij’ maar ze hebben wel elkaar. Toch is dit een dubbel gevoel, want het gaat ook gepaard met een gevoel van spijt en van iets missen.

Het is dus een moeilijke aanpassing, een ingewikkeld proces, waar moeders na twee jaar wel goed uitkomen: ze zien de band tussen hun kinderen, ze hebben inmiddels ook zelf een band met elk kind en ze voelen zich trots. Maar het is wel heel belangrijk dat moeders gesteund worden tijdens dit proces en dat ze hun emotionele stress begrijpen.

De conclusie is: het proces van je binden aan je tweeling is complex, neemt tijd en is  anders dan moeders zich hadden voorgesteld. Het is goed als moeders al van te voren op de hoogte zijn van de in- en outs van dit proces zodat ze zichzelf beter begrijpen en het is belangrijk dat de professionele hulp (denk aan CB’s, kinderartsen, psychologen etc.) er weet van hebben.

Bron:

Sarah A. Gowling, Kirstie McKenzie-McHarg, Carolyn Gordon & Lesley K.Harrison, Our relationship is different’: exploring mothers’ early experiences of bonding to their twins, Journal of Reproductive and Infant Psychology, 2020